Abonneer Apple Podcasts | Spotify | Stitcher | RSS
Margreet de Heer zit precies op de helft van haar ambtstermijn als Stripmaker des Vaderlands. Met haar gids Graphic Novels voor de Leeslijst heeft ze strips op de kaart gezet in het onderwijs.
Wat zijn voor haar de hoogtepunten van anderhalf jaar Stripmaker des Vaderlands? Maar -minstens zo belangrijk- wat vindt ze een dieptepunt? En hoe ziet zij de toekomst van de strip? Valt er over dertig jaar nog wel geld mee te verdienen?
Wie ook een mooie connectie heeft gemaakt tussen strips en onderwijs is Michiel van de Vijver met zijn strips in de serie Kijk en Lees. Boekjes op officieel AVI-niveau die kinderen helpen bij het leren lezen. Eén van zijn boeken staat deze zomer prominent bij de Bruna. En dat blijkt meer ongeluk dan dat er een uitgekiende strategie achter zit.
Presentatie: Robin Vinck
Co-host: Seb van der Kaaden
Maar dat is niet nieuw. Stripmakers hebben daar altijd over moeten nadenken. We moeten de mate waarin stripmakers vroeger slechts van hun boekjes en tijdschriftpublicaties konden leven niet overschatten. ook in het verleden hadden velen ere een baan naast of deden commerciële klussen. Ik vind echter dat we niet in het neo-liberale mantra van iedereen is een ondernemer moeten trappen. Stripmaker behoort wat mij betreft eerder bij wart men vroeger ‘de vrije beroepen’ noemde. Ik ben het dan weer met Margreet eens dat wie goed is in tekenen en schrijven niet per se goed is in marketing, verkopen, onderhandelen etc. Bovendien kosten die zaken veel tijd. In die tijd kunnen geen strips worden gemaakt.
Ik denk dat bovendien hier juist ook een discussie op z’n plaats is waarom men steeds minder bereid is om te betalen voor creatief werk en voor content (het geldt niet alleen voor tekenaars, ook voor schrijvers, journalisten en muzikanten). terecht merkt Margreet op dat de oudere generatie niet gewend is te betalen voor zaken die hen digitaal = via het internet wordt aangeboden. De jongere generatie is echter zo gewend om via Internet alles gratis tot zich te nemen, dat ze helemaal niet meer gewend zijn of bereid om uberhaupt te betalen voor tekeningen en teksten. Dan kun je wel eindeloos veel exposure krijgen, maar waartoe? Nog meer gratis of onbetaalde opdrachten?
Interessante discussie inderdaad! Ik ben van mening dat het medium strip een kunstvorm is, maar niet elke stripmaker een kunstenaar is. Ik vind mezelf bijvoorbeeld meer een ambachtsman. Wat ik maak is een product, daar moet ik (en mijn gezin) van leven. Misschien is ondernemen een te zware term hier. Maar het doet stripmakers goed als ze nadenken over waar ze terecht kunnen met hun werk, verstandig onderhandelen over prijzen, voorwaarden en rechten. Kijken waar ze met hun werk passen en hoe het rendabel te maken. Dat lijkt me niet meer dan gezond verstand. Als dat onder ondernemen valt, dan is dat maar zo. Die taken moet ik toch zelf oppakken, geen andere ondernemer doet het voor me. Ik ben het dus eens met Margreet die het onderwerp aansnijdt in de podcast.
. Interessante discussie over dat stripmakers meer ondernemer zouden moeten zijn. Past wel in onze hedendaagse trend van het heilig verklaren van het ondernemerschap. Wetenschappers, artsen, notarissen, kunstenaars. Iedereen moet tegenwoordig vooral ook ondernemer zijn. Met alle kwalijke gevolgen vandien. Ambtenaren die ondernemertje speelden hebben heel wat schade aangericht. En artsen als ondernemer? Een arts moet erop uit zijn om zijn patiënten zo min mogelijk te zien en kan dus per definitie niet gaan voor de winstmaximalisatie.
Maar dan de kunstenaar. Wat is de taak van de kunstenaar? Ik denk dat die deels bestaat uit het de maatschappij een spiegel voor te houden. Past het ondernemerschap daarbij? Dat zal toch eerder gericht zijn op het tevreden houden van de klant.
Met andere woorden, krijgen we betere kunst (strips in dit geval) als kunstenaars meer ondernemer zijn? Ik denk dat de samenleving er meer bij gebaat is als de kunstenaar zijn eigen rol heeft en het ondernemen aan de ondernemer overlaat.